De verkiezingen zijn achter de rug en bij mezelf merk ik opluchting. Vanwege de uitslag? Nee, dat niet. Het lijkt of politici en journalisten in verkiezingstijd hun best doen om de verschillen tussen partijen uit te vergroten. En ik realiseer me dat het me dan extra energie kost om me niet te verliezen in oordelen en de verbinding te blijven zoeken met de behoeftes achter de verschillende standpunten. Of nog concreter: om alle ‘spelers’ in het spel als mens te blijven zien. Misschien ook wel omdat veel spelers hun best lijken te doen om dat menselijke aspect te verbergen.
Wat heeft het voor nut om op zoek te blijven naar verbinding met de behoeftes achter de standpunten? Belangrijke reden voor mij is dat ik uit ervaring weet dat ik me anders afsluit voor mensen die op een bepaalde partij stemmen, voor ‘andersdenkenden’. Dat zou me niet alleen veel meer energie kosten dan open te blijven voor het gesprek; daarmee zou ik ook inzichten missen die invloed hebben op mijn eigen ‘gelijk’. En wellicht ook de ander beroven van de kans om haar/zijn mening nog eens te overwegen.
Daarom ontroert het filmpje All that we share me zo. Omdat het voor mij zo helder maakt dat mensen in hokjes plaatsen vooral leidt tot afstand en spanning. Terwijl persoonlijke vragen de kans vergroten op verbinding en plezier. Suggestie: stel een volgende keer eens een persoonlijke vraag aan je gesprekspartner als je vast dreigt te lopen in een (politieke) discussie. En ik hoor graag wat je dat heeft opgeleverd.
Martin van der Meulen