In juni stuurden we onze 100e inspiratiemail rond. Voor ons was dat aanleiding om een persoonlijk inkijkje te geven in wat Geweldloze Communicatie voor ieder van ons betekent en waarom het ons, al zo lang, inspireert. In deze blog de ervaring van Tineke.
Op het pad wat ik gevolgd heb met Geweldloze Communicatie kwam ik oh’s en ah’s tegen, maakte ik kleine en grote sprongen. De eerste ervaringen gingen vooral over mijn belevingswereld en hoe ik daar door kennis te maken met behoeftes de kracht ervaarde om in de zee van gevoelens staande te blijven door gevoelens niet lei(ij)dend te maken maar als aangevers voor verlangens. En het hoopvolle was/is dat ik degene ben die kiest of ik behoeftes vervul of niet.
Iets later ontdekte ik dat anderen natuurlijk ook gevoelens en behoeftes hebben, dat het moment van invulling van behoeftes niet altijd gelijkt loopt met anderen. Wat mij daarin enorm hielp was zaken scheiden, dit is van mij en dat is van de ander, zo bleven we ieder heel en ontstond ruimte en bereidheid om bij te dragen aan elkaar.
Dat hielp mij enorm in de opvoeding van onze kinderen, zij dienden ongevraagd als oefenmateriaal en toen ze ouder werden als spiegel.
Steeds meer merk ik dat situaties in relaties voor mij geen quick fix zijn, dat ik tijd nodig heb om door het woud van aannames en oordelen bij mijn mildheid uit te komen. Dan ontstaat er ruimte in mij om liefdevol empathisch en constructief te zijn voor de ander en mijzelf.
Ik ben intens blij met het pad wat ik volg, het vervult de behoefte aan verbinding, rust, ruimte en liefde. Hiervoor wil ik mij blijven ontwikkelen om verder tot mijzelf te komen en zodoende beter empathisch te kunnen luisteren naar anderen. Ik voel me dankbaar dat Marshall Rosenburg het gedachtegoed Geweldloze Communicatie met ons heeft gedeeld.
