Chèr(e)s ami(e)s,
J’espère que mon message vous trouve en bonne santé.
Begin september ben ik teruggekomen uit mijn land Burkina Faso waar ik 6 weken was op familie bezoek en op vakantie.
Ik wist dat deze keer de vakantie er heel anders uit zou zien dan wat ik gewend ben. Dit kwam doordat de laatste drie jaren, het fenomeen terroristische aanslagen ons land in de greep heeft. Met verbijstering, een knoop in mijn maag en rillingen over mijn rug hoor ik over het aantal aanslagen dat plaatsvindt en nog steeds toeneemt, en dan vooral die in de dorpen van de “Centrum Noord” provincie, waar mijn ouders wonen en waar ik vandaan kom met als consequentie dat meer dan 50.000 mensen zijn gevlucht en zich nu verschuilen in ons dorp, Barsalogho, wat oorspronkelijk een bevolking van 12.000 mensen telde.
Iedereen die mij kent weet dat Burkina bijna mijn enige zomervakantie bestemming is en, dat wat ik daar het liefste doe, is verblijven in mijn primitieve dorp met mijn ouders. Voor de eerste keer in mijn leven was ik aangekomen in Ouagadougou (de hoofdstad) en kon ik pas na 4 weken met angst, onzekerheid en twijfels, afreizen naar mijn dorp naar mijn oude papa om hem in de armen te sluiten.
Tot vorig jaar was er voor mij en voor iedereen in onze provincie geen enkele zorg of onrust om zich te verplaatsen van A naar B. Het is gewoon niet vatbaar voor mijn geest en mijn verstand dat de tot vorig jaar “vanzelfsprekende’’ veiligheid daar momenteel niet meer is. Ik heb me machteloos, verdrietig, boos en miezerig gevoeld omdat mijn behoefte aan vrijheid, veiligheid, betekenis, gemak, keuze, onafhankelijkheid, informatie en vertrouwen niet vervuld waren. Ik begrijp nu ook heel goed de betekenis van het gezegde: Je ontdekt pas beter de waarde van wat je had als je dit verloren hebt.
Tegelijkertijd heeft deze situatie mij uitgenodigd om mij los te maken van de systemen, privileges en gewoontes om in mijzelf te duiken en op zoek te gaan naar hoe ik een verbinding kan maken met ‘’mijn vroegere” vanzelfsprekende en zorgeloze vrijheid en veiligheidsgevoel en “mijn huidige” radeloze, angstige en frustrerende gevoel. Ik realiseerde me vanaf dat moment dat ik niet uitgeput, leeg of machteloos was. Integendeel, ik ben een andere grondlaag in mijzelf aan het ontdekken, mijn gebied van bewustzijn van het hier en nu. Ik liet mij daarin fladderen en kom andere energie in mijzelf tegen: energie van creativiteit, co-creativiteit, hoop, empathie, bijdrage, compassie, delen, verantwoordelijkheid, humaniteit, vieren en rouwen, voor elkaar zijn, nabijheid, dankbaarheid, humor, spelen en leven. Dit allemaal kom ik tegen in de andere vruchtbare ruimtes in mijn binnenste. Als een herberg heb ik dit omarmd en heb actie genomen om deze levensenergie in mijzelf tegemoet te komen.
Voordat ik mij het goed realiseerde, had ik vier Verbindende Communicatie Trainingen georganiseerd en aangeboden aan verschillende groepen mensen in Ouagadougou. Ik heb ontdekt dat ik de keuze had om de vele ressources die ik heb te gebruiken om bij te dragen aan mijn eigen welzijn en het welzijn van de mensen daar, zelfs zonder mijn vanzelfsprekende houvast en met het besef dat mijn lievelingsstrategieën om dingen voor elkaar te krijgen niet meer uitvoerbaar zijn. Ik heb een verbinding kunnen maken met ons gezamenlijk humaan zijn dat verlangt naar liefde, vrede, hoop en leven dankzij mijn geloof in God en in de mens en in elkaar, gesteund met de filosofie van verbindende communicatie. Dit heeft mij geholpen om een nieuwe connectie de maken met mijzelf (de Leontine uit mijn bron) en met de omgeving daar zoals die is.
“Empathie/zelf-empathie stelt ons in staat om onze wereld op een nieuwe manier opnieuw waar te nemen en verder te gaan. – Marshall B. Rosenberg”. Ik ben ontzettend dankbaar vol vertrouwen en hoop!
Tijdens mijn korte verblijf bij mijn vader in mijn dorp herkende ik bijna niets daar. Er zijn momenteel 4 keer zoveel mensen als normaal en die verblijven in tenten, onder de bomen, in alle schoolgebouwen, ze zijn overal! Bij ons thuis heeft mijn vader 4 gezinnen met 27 mensen opgevangen. Hij is niet de enige, heel veel families in mijn dorp vangen deze mensen op die zijn verjaagd door de mensen die wij terroristen of jihadisten noemen.
Binnenkort, rond half oktober , gaan landelijke de scholen weer starten (ik vermoed onder tenten in ons dorp). Al deze families die zijn gevlucht, hebben schoolgaande kinderen. Mijn dorp zit met de handen in het haar omdat a) alle klaslokalen nu gebuikt worden als opvangcentrum en b) alle kinderen van de vluchtelingen ook gewoon naar school willen als het schooljaar weer begint.
Ik heb gesproken met veel van deze kinderen. Ik beken dat ik geen zielige en treurige gezichten heb gezien. Ze waren het grootste deel van de tijd aan het spelen, waren erg nieuwsgierig, soms verbaasd over hun nieuwe omgeving, sommige die zich afvragen naar welke school ze moeten gaan na de zomervakantie of hun ouders met ze teruggaan naar hun eigen dorp etc. Ook hier werd ik gefascineerd door de houding van deze kinderen en door hun keuze om te leven, te spelen er te zijn met wat er is op dit moment: zon, lucht, regen, spelen, buiten wonen, kinderen met hun ouders, kinderen waarvan een of beide ouders zijn omgekomen door aanslagen en die opgenomen zijn door familielieden.
Ik heb daardoor ook besloten om mij bij ze aan te sluiten aan waar ze waren toen ik met ze sprak. Wij gaan hier naar school toch mevrouw, vroegen de kinderen die bij onze thuis zijn opgevangen met hun ouders? Ik zei, jazeker! Met dezelfde vanzelfsprekendheid en vertrouwen als zij.
“Tegenwoordig is het in de mode om over de armen (kinderen) te praten. Spijtig genoeg is het geen mode om mét hen te praten.” – Moeder Teresa
Om het plezier van deze kinderen die vanzelfsprekend verwachten om naar school te gaan vast te houden, heb ik een idee bedacht waarvoor ik jullie steun nodig heb om hen te ondersteunen om te blijven dromen, leren en spelen als de scholen weer beginnen.
Deze kinderen zijn zich er niet altijd van bewust dat hun gevluchte ouders veel zijn kwijtgeraakt en dat ze waarschijnlijk niet naar school zullen kunnen gaan omdat hun ouders geen geld hebben om schoolspullen te betalen.
Mijn verlangen is om deze kinderen van gevluchte ouders in mijn dorp Barsalogho een soort “enjoy school kit’’ aan te bieden: samenstelling van zo’n kit is: een schooltas, schriften, pennen, waterfles, een paar schoenen. Eén zo’n kit kost ongeveer 30 euro
Met mijn man en onze drie zonen kunnen wij een aantal kinderen op die manier helpen. Helaas zijn er heel veel kinderen die deze ondersteuning nodig hebben. Omdat ik denk en leef met de filosofie van “UBUNTU = ik ben omdat wij zijn” neem ik de vrijheid om mij te richten tot jullie met mijn vraag:
Zou jij/u willen meedoen aan mijn actie met als doel dat deze kinderen de eerste benodigdheden krijgen om naar school te gaan?
Hoe is het voor je, voor u, om dit van mij te lezen?
A.u.b., neem de tijd om naar jezelf te luisteren over mijn verzoek. “Don’t do anything that isn’t play and joy!”. Marshall Rosenberg
Als je “nee” zegt = bedankt voor je bewuste keuze omdat je daarmee een behoefte vervult.
Als je “ja’’ zegt = bedankt voor je bewuste keuze omdat je daarmee een behoefte vervult.
Als je ‘’ja’’ zegt en je wilt één of meer schoolkits sponsoren (je mag gerust mijn actie delen met je kennissen) mag je je bijdrage overmaken op:
IBAN: NL57RABO 0375024018
NAAM: L.Keijzer-Gango
Onder vermelding van: Enjoy Schoolkit
Je kunt hier ook via de website van Ai-opener doneren >>
Hoe ga ik dit regelen nu dat ik hier weer ben? Ik werk momenteel samen met een team in mijn dorp dat betrokken is bij het onderwijs en dat zit in het comité van de sociale zaken. Wekelijks heb ik telefonisch en dagelijkse WhatsApp contact met ze. Ik heb het vertrouwen dat wij deze actie in goede banen kunnen leiden en kunnen zorgen dat met onze gezamenlijke bijdragen deze kinderen kunnen doorgaan met leren en dat hun schoolleven leuker kan worden.
Merci beaucoup voor jullie aandacht en tijd.
Toutes mes amitiés et que Dieu tout puissant nous bénisse tous!
Léontine : 06-67320052
