Hierbij wil ik graag mijn reactie op de uitnodiging in inspiratiemail 100 met jullie delen.
Ik heb jaren geleden 2 cursussen Geweldloze Communicatie gevolgd en ben er sindsdien bij al mijn communicatie bewust mee bezig. Iedere keer als ik de Ai-opener nieuwsbrieven lees over wat er allemaal rondom dit onderwerp gaande is krijg ik een warm gevoel van menselijkheid. Actief proberen om de drijfveren van de ander te begrijpen om de verbinding te zoeken. Dat vind ik het belangrijkste wat ons mens maakt. Om samen te kunnen werken aan oplossingen voor een duurzame toekomst zie ik Verbindende Communicatie als één van de belangrijkste bouwstenen.
Met warme groeten, Camiel Plevier
* * * * *
Lieve Tineke,
Na de vierde dag van de vijfdaagse Verbindende Communicatie, ben ik nu dagelijks in contact met mijn dochter en mijn partner, aan het oefenen met wat ik van jou heb geleerd. Zowel mijn dochter als partner gaan in communicatie meteen mee!
Maar de grootste verschuiving die ik merk in mezelf is dat, waar ik eerder regelmatig gevoelens van machteloosheid en radeloosheid ervaarde, ik nu grip en veiligheid ervaar in contact.
Als ik in conflict ben met mijn partner komt er sneller helderheid en herstelling van de verbinding door het doorlopen van de 4 stappen! En naar mijn dochter toe had ik vaak het gevoel te weinig tools te bezitten om haar goed te ondersteunen bij haar hoog gevoeligheid. Door echt empathisch te luisteren en de stappen te doorlopen komen we er nu steeds weer uit zonder dat zij of ik zich benadeeld voelt.
Hierdoor is er weer meer lichtheid en humor in huis, iets waar ik heel erg behoefte aan had en daarnaast had ik enorme behoefte aan grip (staat niet op het kaartje…), voldoende vaardigheden wel! Dat is nu vervuld! Daarvoor ben ik je heel dankbaar! Dus bij deze. Ik kijk uit naar de laatste dag.
* * * * *
Beste Martin,
Een tijdje terug, vlak voor de lockdown, volgde ik twee dagen training Verbindende Communicatie in je werk bij je. Ik wil je laten weten hoeveel ik eraan gehad heb. Er is een aantal zaken grondig aan het veranderen, zowel in mijn werkende leven als privé. Het is hard werken, maar deze methode past bij mij.
Van jongs af aan ben ik op zoek naar een manier om te communiceren zonder ‘het spel’ te spelen. Dat ’spel’ kan heel veel zijn, afhankelijk van waar je je bevindt, en vooral met wie.
Maar ik heb al die spelen en hun regels nooit gesnapt. En kon nooit meespelen, hoe hard ik ook probeerde.
Nu, voor het eerst, heb ik het idee dat ik gereedschap heb om echt contact te maken met mensen, om te horen en gehoord te worden – zonder mijzelf of een ander daarbij geweld aan te doen. Ik krijg soms zelfs een gevoel van speelsheid, van ontspanning. Surfen op de golven van een gesprek.
Dat is … enorm.
Het snelle oppikken van deze methode heeft zeker te maken gehad met jou als trainer. Was onder de indruk van hoe je het deed, die twee dagen. Ik voelde me veilig. Terwijl iets kwetsbaars in een groep doen, de definitie van onveilig is (nou ja, was!) voor mij.
Mijn dank is groot.
* * * * *
De vraag wat Geweldloze Communicatie voor me betekent, doet me deze keer “naar de pen” grijpen. Ik denk dat het ongeveer 10 jaar geleden is dat ik er mee in aanraking kwam. In coaching gesprekken bij mijn werk als jeugdverpleegkundige kwam het aan de orde. Mijn coach zei me: “het lijkt of je steeds met het boek onder je arm loopt.”
Ik volgde een paar meerdaagse trainingen, en dacht als ik er echt iets aan wil hebben, is het nodig om veel te oefenen. Er bestond een boek, leidraad om een oefengroep te vormen. En tot mijn verbazing vond ik in korte tijd zes mensen die mee wilden doen. Collega’s en vriendinnen. Zo gingen we elke twee weken aan de slag, twee jaar lang.
Wat ook mooi was, mijn man deed op de achtergrond mee, we oefenden samen. Voor onze relatie heeft dat veel goeds opgeleverd, in elkaar beter begrijpen, ruimte geven en respect, leeg nest, samen weer verder.
Voor mij is belangrijk:
- Bewust zijn van mijn eigen behoeftes. Gemerkt dat als ik dat ben, me bewust van wat ik nodig heb, vervulling zelfs minder hoeft, het voelt als mezelf serieus nemen.
Van huis uit niet meegekregen, groot gereformeerd gezin, achtste kind. Een lieve, zich wegcijferende moeder. Ik had vaak last van paniek en angst, en als ik erbij kwam waar ik behoefte aan had, werd ik weer rustig. In mijn werk als jeugdverpleegkundige kwam dit
onderwerp ook vaak naar voren in gesprekken met ouders: wat is de behoefte van de ouder en welke die van het kind. Wat is er nodig. - Keuze geven, niet opleggen/dwingen. Het woord ‘moeten’ vermijden. Alles stroomt zoveel makkelijker.
- Niet vergelijken. De oordelen die in een vergelijking zitten voelen pijnlijk.
- Eerst ontvangen van de boodschap van de ander, voor je terug reageert.
- In eigen woorden teruggeven wat de ander zegt, luisteren.
- Gevoelens benoemen. Dit is nog steeds oefenen.
- Bevriezen, terugslaan, bewust worden van mijn afweer mechanismen. Hester Macrander maakte me dit heel duidelijk in een workshop.
- Ik ben “breed ” van spraak, deel graag, het is belangrijk om me er bewust van te zijn of de ander wel behoefte heeft om te luisteren.
Er is vast nog meer, maar dit kwam nu in me op.
Als ik zo schrijf, zie ik je voor me Martin, ik volgde ook een paar trainingen bij jou,
Dank! Met Hartelijke groet, Adry Prins
