Gisteren stond ik vol stress op uit mijn bed. ‘Wat moet ik doen voor die presentatie aan het einde van De Reis?’ Mijn innerlijke jakhalzen waren op rooftocht: “Je kan het nog niet goed genoeg; je gaat voor gek staan; je krijgt er vast van langs; je moet wel met wat sterks komen hoor!’.
Pff… chaos alom.
Wat ik meestal doe op zulke momenten is iets creëren met mijn handen. Iets schrijven, schoonmaken (dit helaas toch te weinig) of bakken. Ondanks dat m’n badkamer wel een sopje kon gebruiken koos ik er voor brownies te bakken. Terwijl ik in de keuken stond met roomboter, suiker en ladingen chocolade schoot er een tekst uit de korte film Removed door mijn hoofd. En ineens wist ik waar Geweldloze Communicatie voor mij om draait:
‘Sometimes someone hurts you so bad, it stops hurting at all. Until something makes you feel again, and then it all comes back. Every word, every hurt, every moment. How could you ever understand where I come from. Even if you ask, even if you listen, you do not really hear, or see, or feel. You don’t remember my story, you haven’t walked my path, you haven’t seen what I’ve seen’
Uit: Removed (Nathanael Matanick).
We weten niet waar iemand vandaan komt. We kennen elkaars verhaal niet. Zelfs niet als we het vragen, of als we denken het te begrijpen.
Soms kennen we zelfs ons eigen verhaal niet, omdat het te pijnlijk was. Te pijnlijk, te groot en te onveilig. Ooit stopte ik met voelen, omdat de pijn te groot was.
Geweldloze Communicatie heeft me geholpen weer contact te maken met mijn gevoel, waardoor alles terugkwam. Elk woord, elke pijn, elk moment. De pure, rauwe emotie van doodsangst, controleverlies, onmacht en onveiligheid, van boosheid en intens verdriet.
Elke niet vervulde behoefte aan veiligheid; aan verbinding en aan erkenning. Elke pijnlijke poging mijn behoeften te vervullen en alle emoties die dit met zich meebracht. Elk oordeel dat over me uitgesproken was, elk oordeel dat ik daardoor over de wereld, de ander en over mezelf had. Alles wat ik niet meer durfde te voelen, kwam terug. Keihard. Als een alles overspoelende golvende zee.
Door oprecht contact te maken met mijn behoeften en gevoelens ontstond er ruimte, ruimte om mijn eigen verhaal te kennen, erkennen en de bijhorende emoties te voelen. Uit mijn hoofd, in mijn lijf en gevoel.
De gevoelens en behoeften voelden in eerste instantie als reddingsboeien in de wilde golven die ontstonden toen alles terugkwam. Later voelden ze steeds meer als een veilige haven. De veilige haven die Geweldloze Communicatie biedt bracht me verbinding waar ik zo naar verlang. Verbinding in eerste plaats met mezelf. Ik was gestopt met voelen; en daardoor gestopt met leven.
Door verbonden te zijn met mezelf ontstaat er veiligheid om ook verbinding met anderen te onderzoeken. Voorzichtig en stap voor stap. Vanuit een groeiend vertrouwen dat de wereld geen gevaarlijke plek is, vertrouwend op het contact met mijn behoeften. Ik leerde dat de wereld een plek is waarin emoties en verlangens in alle facetten de dagen kleuren, dat grenzen wel bestaan en dat het leven zichzelf leeft. Ik herken de schoonheid van elke emotie, zoals de elementen in de natuur; de maan, de zon, de donder, de wind en een verfrissende regenbui.
Door in verbinding te zijn met mijn gevoelens en behoeften, ontstaat er ruimte om het leven te ontdekken en dit op mijn eigen tempo te doen, passend bij mijn verhaal.
Ik ervaar steeds meer veiligheid om oprecht ‘nee’ te zeggen, maar juist daardoor ook steeds meer veiligheid om voluit ‘ja’ te zeggen tegen het leven.
‘Ja’ te zeggen tegen verwondering en ontdekken, tegen verbinding en vertrouwen. Maar ook ‘ja” te zeggen tegen pijn en verdriet, ‘ja’ tegen elke emotie, omdat ik inmiddels weet dat alles voorbijgaat en dat het in de kern oké is. Ook al is het even niet wat ik zou wensen of vind dat ik verdien.
Geweldloze Communicatie leerde me ook dat iedereen eigenaar is van zijn eigen verhaal, zijn eigen-wijsheid en pad. We weten niet waar de ander vandaan komt. We kunnen hooguit aanvoelen, raden en navragen of het klopt. De ander is altijd de eigenaar van zijn verhaal, zijn eigen ervaring; net als ik, dat ik eigenaar ben van mijn verhaal.
Vanuit de open space die ontstaat als ik luister zonder in te vullen, of op te willen lossen, ontstaat een enorme kracht om te groeien. Groeien in zelfverbinding en groeien in verbinding met de ander. De grenzen vervagen en worden tegelijkertijd kraakhelder. Ieder loopt zijn eigen pad en kan dit pad vullen met zijn eigen ervaringen, in alle vrijheid en openheid. We lopen hooguit een stukje met elkaar mee, verbonden en vrij.
Ik voel trots en dankbaarheid voor de mooie reis die ik heb gekozen te maken, door diepe dalen en woeste zeeën. De reis naar binnen, naar mijn kern. De reis naar buiten, met mijn medereizigers. Dankbaarheid voor alle mooie momenten in contact met anderen, zoekend naar verbinding en de waarheid van het bestaan.
Vandaag vier ik dat het allemaal terugkwam. Elk woord, elke pijn en elk moment.
Omdat ieder moment, elke pijn en elk woord mijn pad heeft gelegd en kleur en beweging in mijn leven heeft gebracht. En ja, ik vier vandaag ook met brownies. Dubble chocolat.
Linda (deelneemster De Reis)
