“Als je met anderen bent, let op je woorden. Als je alleen bent, let op je gedachten.”
Deze quote stond lange tijd onderaan mijn e-mailberichten. Ik weet niet meer waar ik hem vond, wel dat ik mezelf er graag aan herinnerde. Er valt altijd wat te oefenen, en deze suggestie helpt me te kiezen.
Er is voor mij inmiddels een “én… bijgekomen.
Als ik mensen bij trainingen vraag wat ze graag willen leren, is een veelgehoord antwoord: hoe ik mijn rust terugvind, of: hoe ik van irritatie en frustratie weer wat meer ruimte vind om vervolgens te kunnen kiezen hoe ik reageer. Dat zou je ’emotie-regulatie’ kunnen noemen.
Ik was in het verleden stiekem nogal trots op mijn eigen ’emotie-regulatie’. Niet uit mijn slof schieten, een ander uit laten praten, stiltes durven laten vallen, geen punt.
En toch: die rode konen van me, het vuur dat ik voel branden in mijn ogen, de adem die ik vasthoud… op een dag daagde het me: was ik mij onbewust niet meer gaan richten op ‘expressie-regulatie’ dan op ’emotie-regulatie’?! Misschien liet ik mijn woorden soms de boodschap van harmonie en verbinding spreken, terwijl mijn lichaam riep dat het tijd was voor oorlog of schuilkelders?
Sindsdien laat ik de woorden wat meer hun gang gaan, en keer ik met mijn aandacht wat vaker terug bij wat mijn lijf me óók nog vertelt. En niet alleen aan mij, maar ook aan de mensen om me heen, die mijn rode konen zien, mijn ogen, mijn ingehouden adem.
Het is een oefening in eerlijkheid en moed, die voor mij naar het hart van geweldloze communicatie gaat!
De ‘én’ waarmee ik het bovenstaande citaat aanvul?
“Als je met anderen bent, let op je woorden. Als je alleen bent, let op je gedachten…. en laat je lijf vertellen wat waar is.”
Christiaan
P.S. Voor mij loopt deze oefening als een rode draad door de training De Reis heen. De eerstvolgende Reis start op 20 maart in Soest.
