Onderstaand verhaal illustreert voor mij twee belangrijke aspecten van Geweldloze Communicatie:
- Het verschil tussen een verzoek en een eis
- Het belang om dingen te doen vanuit liefde
Toen ik in Brazilië woonde ging ik meestal naar Soho kappers omdat ze daar, naast dat ze goed konden knippen, ook schouder- en hoofdmassages gaven waar ik erg van genoot.
Tijdens één van mijn bezoeken vertelde de kapster over het vrijwilligerswerk dat ze deed. Eén zondag in de maand ging een deel van de werknemers van Soho naar een bejaardentehuis of naar een groep straatkinderen om gratis hun haar te knippen. Ze vertelde hoe gelukkig ze werd van die dag vrijwilligerswerk.
Ik was geraakt omdat ik wist dat ze zes dagen per week werkte en het niet eenvoudig was om haar gezin te onderhouden van het salaris dat ze ontving. Ze vertelde me ook dat er een moment was dat ze geen plezier meer had in het vrijwilligerswerk dat ze deed. Omdat de eigenaar van Soho kappers heel duidelijk maakte dat hij graag wilde dat de werknemers meededen aan het vrijwilligerswerk was het lastig voor haar en anderen om zijn wens als een verzoek te verstaan. Vooral omdat sommige leidinggevenden aan medewerkers vroegen waarom ze zondag niet aanwezig waren als ze besloten hadden om niet te komen.
Op een bepaald moment werd het de eigenaar
duidelijk dat steeds meer werknemers het vrijwilligerswerk als plicht zagen en
het steeds minder deden omdat ze dat wilden. Toen besloot hij duidelijk te
maken dat hij wilde dat medewerkers alleen uit eigen vrije wil aan het
vrijwilligersprogramma zouden deelnemen. Dus dat is wat hij aan zijn
medewerkers, inclusief de leidinggevenden, communiceerde.
Toen de vrouw me dit had verteld vroeg ik
haar: “dan hebben jullie nu waarschijnlijk niet meer zoveel vrijwilligers als
vroeger”? “Nee”, zei ze. “Er zijn nu juist veel meer medewerkers die willen
deelnemen dan voorheen. Zoveel dat we nu een wisselschema hebben zodat iedereen
die dat wil de kans heeft om mee te doen”.
Martin van der Meulen