Toen ik nog in Rotterdam woonde ging ik op een doordeweekse zomeravond van huis naar mijn favoriete bioscoop in het centrum van Rotterdam. Op weg daar naartoe liep ik door een stadspark waar een basisschool is gevestigd. Toen ik dichterbij kwam zag ik een achttal jongeren (tussen de 14 en 16 jaar) die op het dak van de school aan het klimmen waren. Mijn eerste gedachte was: ‘Dat kan toch niet!’ Totdat ik me ervan bewust werd dat ik het vroeger ook leuk en spannend had gevonden om op daken te klimmen.
Toen ik de school passeerde waren enkele van de jongens bezig een soort opslagkast open te maken. En vervolgens begonnen ze de spullen en het speelgoed die daarin waren opgeslagen in het rond te strooien. Ik merkte dat ik me daaraan ergerde omdat ik het belangrijk vind dat er met zorg met gemeenschapsspullen wordt omgegaan. Vandaar dat ik, na enige twijfel, besloot om er wat van te zeggen. “Hallo!” Geen zichtbare reactie. “Hallo!!” Een paar van de jongens die het meest dichtbij stonden keken mijn kant op.
“Hé, ik vind het prima als jullie aan het spelen zijn. Maar ik vind het wel vervelend als daarbij spullen van anderen kapot gaan. Willen jullie van het dak afkomen?”
Inmiddels was de meerderheid van de jongens aan het luisteren naar wat ik zei. En er viel een stilte van enkele seconden… Tot mijn eigen verrassing zochten een paar jongens vervolgens het rondgestrooide speelgoed bij elkaar, deden dit terug in de kast en kwam iedereen naar beneden. Na nog wat nagepraat te hebben gingen de jongens verder met spelen en ik liep, opgelucht, verder naar de bioscoop.
Met bovenstaand praktijkvoorbeeld wil ik nog eens laten zien hoe Geweldloze Communicatie in de praktijk kan (met de nadruk op kan) werken.
Martin van der Meulen
