Mijn collega Inge zit in de Verbindende Communicatie, in de zorg en in de garageboxen. En ze schrijft. Over die garageboxen bijvoorbeeld. Dat ze bij de politie zat om in gesprek te gaan met een huurder die vond dat hij nog 7.000 euro van haar vader tegoed had. En dat die huurder honderduit sprak over haar vader. En haar opa:
“Ik heb hem een keer opgesloten in mijn koelcel!” Mijn ogen worden groter… mijn opa ‘Snorretje’ in de koelcel van die man?
Dit soort zinnen zijn me dierbaar. In een paar woorden ontvouwt zich een heel tafereel voor mijn innerlijk oog.
Ook het contact met Inge is me dierbaar. Dat heeft met schrijven te maken, maar zeker ook met support. Inge is één van de mensen die ik graag spreek wanneer ik wat support nodig heb om de verbinding in mezelf terug te vinden. Ik merk hoe wezenlijk van belang het voor me is om een aantal mensen in mijn omgeving te hebben bij wie ik kan aankloppen voor dat specifieke soort contact. Het is iets anders dan een praatje of even bijpraten, ofschoon we dat ook kunnen. Als ik Inge bel en vraag: “Heb je even om naar me te luisteren?” dan weet zij waar ik op doel.
Ik maak er in langlopende trainingen (zoals de jaaropleiding De Reis) een gewoonte van om mensen expliciet te helpen zo’n netwerk van ‘verbindings-support’ op te bouwen. Door hen te verzoeken om iedere twee weken kort contact te hebben met één of meerdere mede-cursisten. Een ‘empathie-maatje’ noemen mensen elkaar dan.
Het doel van dat halve uurtje is niets meer en minder dan het delen van ervaringen die betekenisvol voor hen zijn. De één praat, de ander luistert. Met name als mensen geraakt zijn door ‘zelf-empathie’ (in één van de vele oefeningen die we daarmee doen) of het nemen van verantwoordelijkheid voor de eigen gevoelens en behoeften, wil ik graag de ervaring van onderlinge verbondenheid ondersteunen. De ervaring dat ieder van ons een eigen pad loopt, en dat dat pad onlosmakelijk verbonden is met anderen. Anderen die we met verzoeken kunnen bestoken als we zelf (nog) niet de vaardigheden paraat hebben die we willen benutten.
Een ander verzoek, dat ik deelnemers voorleg om verbinding te ondersteunen, heeft te maken met het opschrijven van ervaringen. Dat is voor de meesten niets nieuws, én in een wereld vol afleiding soms een revolutionaire daad! Ik verzoek deelnemers aan iedere training om tussendoor momenten te nemen om te zitten, te schrijven en zo gedachten te ordenen en betekenis te geven aan wat is gebeurd. Die betekenis kan ook komen wanneer we, terug in de training, situaties bespreken of oefenen.
Wil je jouw vermogen aan verbindende kwaliteiten versterken? Ik zeg: verzoek om support en begin met schrijven.
In april start de 30e editie van De Reis: een training in 12 dagen die erop gericht is om jouw passie voor Geweldloze Communicatie en de toepassing daarvan in jouw leven, bij elkaar te brengen. Meer informatie daarover lees je hier >>
Patricia, een eerdere deelnemer aan De Reis, schreef een blog over haar ervaring. En ben je nieuwsgierig geworden naar Inge? Je vindt meer informatie over haar op haar website De Taaltafel.
