Heb je wel eens aandacht besteed aan hoe je drinkt? Hoe je hand je kop of glas beet houdt en hoe je arm zich beweegt? Probeer het maar eens – met aandacht observeren, hoe je dat eigenlijk doet en merken hoeveel er gebeurt in zo’n simpele handeling. Het is niets minder dan een wonder.
Wat ik ontdekte, is dat ik gewend ben geraakt om met mijn hoofd heel licht naar mijn hand te reiken om te drinken. Want mond en glas moeten bij elkaar komen. Er zit een doelgerichtheid in mijn handelen, die tegelijkertijd spanning met zich meebrengt. Iedere keer dat ik tijdens het drinken mijn nek uitrek, bouw ik aan een gewoonte die effectief lijkt, maar moeite kost en spanning oplevert. Ik geloof dat ik in de loop van mijn leven zo allerlei gewoontes heb gecreëerd die doelgericht zijn en tegelijk voor meer spanning en pijn zorgen dan nodig is. Eén van mijn dagelijks terugkerende oefeningen is tegenwoordig om even mijn aandacht te verleggen van een doel naar een kwaliteit: “Hoe zou het zijn als ik dit doe met iets meer …?” Geen eis aan mezelf, maar eerder een soort van nieuwsgierigheid.
Bijvoorbeeld bij een e-mail die ik nog even af wil maken, zodat ik mijn computer kan afsluiten . Ik merk de haast in me en de behoefte even op adem te komen. Hoe zou ik zijn als ik dit e-mailtje schrijf met iets meer ademruimte in me? Of bijvoorbeeld speurend in de moestuin naar slakken. Ik merk hoe chagrijnig ik eigenlijk ben dat die vervloekte dieren de vrucht van al mijn inspanningen kaal grazen. Rekening houden met ieders behoeften… hoe doe je dat eigenlijk in een moestuin? Ik merk de vergeldingsdrang in me, en een spanning. Hoe zou het voelen als ik niet met die spanning van de jacht op zoek ben naar slakken, maar met een open nieuwsgierigheid? Of tijdens een teamoverleg waarbij het superbelangrijk voor me is dat er een zorgvuldig besluit genomen wordt waarbij mijn mening óók gehoord is. Hoe zou het voelen in mijn lijf als ik met zorgzaamheid luister en spreek?
We kunnen praten over definities van ademruimte, nieuwsgierigheid of zorgzaamheid. Ik kan allerlei strategieën bedenken die me helpen daar te komen. Deze oefening neemt een andere route – die van een erkenning en ervaren van wat er nu in mijn lijf gebeurt, wanneer ik mijn aandacht richt op de kwaliteit die ik nú zou willen ervaren. Je zou zelfs kunnen zeggen dat dit soort oefeningen me wakker maakt, en dat geeft vreugde.
Deze vreugde zit in het hart van Geweldloze Communicatie. Ook als ik tot over mijn oren in gedoe zit of tijdens trainingen aan de slag ga met een beladen praktijksituatie. Ook als ik intens verdrietig ben en betreur wat ik heb gezegd of gedaan. Mijn vriend Ike Lasater strooide tijdens een gesprek met de volgende woorden van de Amerikaanse dichteres Emily Dickinson: “Find ecstacy in life. The mere sense of living is joy enough.” De training ‘Reconnecting to joy‘ was geboren: op 11 en 12 juni geven we in Amstelveen een training, gericht op mensen die Geweldloze Communicatie delen in groepen. Een training gericht op niets anders dan geluk en vreugde, en hoe we kunnen ondersteunen dat dat ruimte heeft in onze groepen.
Christiaan Zandt
Nieuwsgierig geworden? Meer informatie over de training ‘Reconnecting to Joy’ vind je hier >>
Geïntrigeerd? Hier is een blog van een trainer in de Alexander Techniek over kwaliteit en doel.
En hier is een clipje van Wendy Palmer, aikidolerares en oprichter van Leadership Embodiment, waarin ze een korte oefening aanreikt die je mogelijk kan helpen met meer verbinding, gemak en helderheid te doen wat je te doen hebt.
