Ontmoeten is jezelf kunnen zijn, samen groeien
Elke ontmoeting een nieuw begin…
Fragment gedicht Feijer en Van IJzendoorn (Uit: Anders kijken naar kinderen)
Als ik een antwoord zou moeten geven op de vraag welk boek heeft mijn leven veranderd, ben ik geneigd om te zeggen dat het lastig is om te zeggen dat het maar één boek is. De afgelopen jaren heb ik veel boeken gelezen over persoonlijke ontwikkeling. Eén voor één hebben ze mij geïnspireerd en voel ik mij dankbaar voor de groei die ik door deze boeken heb mogen ervaren. Het boek ´Transformatief Coachen´ van Robbert Bridgeman, ´Steeds Leuker´ van Jelle Hermus en diverse boeken van Brené Brown hebben mij geholpen bij mijn persoonlijke ontwikkeling, waardoor ik nu anders naar mezelf kijk en andere keuzes maak. Met het boek ´Het meisje dat aan de oever verscheen´ van Geert Kimpen had ik moeite om weg te leggen, omdat het iets in mijzelf raakte waardoor ik een warmte en energie voelde stromen. Waarvan ik niet in woorden kan uitleggen wat het raakt. Het is er gewoon.
Al deze boeken werken voor mij als een inspiratie en motivatie om te ontdekken wie ik ben; wat ik uit het leven wil halen; op welk gebied ik nog wil ontwikkelen en vooral om niet alleen anderen maar ook mezelf lief te hebben. Dat is wat ik bedoel wanneer ik schrijf dat ik nu anders
naar mezelf kijk. Mezelf liefhebben, accepteren dat ik er mag zijn en durven benoemen waar mijn kwaliteiten liggen en durven erkennen waar niet. Een uitdaging aan durven gaan en mijn creativiteit durven uiten, waardoor ik mij kwetsbaar durf op te stellen. Zo ook met het schrijven van een antwoord op de vraag welk boek mijn leven heeft veranderd.
Wanneer ik dan één boek mag aanwijzen waar mijn persoonlijke ontwikkeling mee begonnen is, noem ik hier het boek van Marshall Rosenberg `Geweldloze Communicatie´. Ik heb sinds de middelbare school diverse opleidingen en trainingen gevolgd. En omdat ik in de zorg werk zijn deze opleidingen en trainingen altijd geweest op het gebied van zorgverlening. Zorg voor anderen met daarin natuurlijk reflectie op het eigen handelen en de ontwikkeling die in de kaders van de opleiding pasten. Er was er altijd wel aandacht op gebied van communicatie. Mijn schoonzus attendeerde mij jaren geleden op een introductietraining geweldloze communicatie, ook wel non-violent-communication of in het Nederlands verbindend communiceren. Op dat moment gunde ik mijzelf niet de tijd en ruimte om hier iets mee te gaan doen. Een aantal jaar geleden kwam ik deze training via een vrijwilliger op mijn werk weer op mijn pad. Ik merkte aan mijzelf dat de tijd daar was om er nu wel wat mee te doen. Het boek ´Geweldloze Communicatie´ heb ik vervolgens met veel aandacht en enthousiasme doorgelezen en samengevat. Voor mij vielen met het lezen van dit boek veel puzzelstukjes in elkaar.
In het kort ‘gezegd’ staat in het boek een wijze van communiceren beschreven, waarbij je kijkt naar de objectieve waarneming; wat je daarbij voelt en vooral welke behoefte hierachter zit. Vervolgens kun je hier – als je wilt – een verzoek aan koppelen aan jezelf, een ander of misschien wel beiden. Veelal reageren we in het dagelijks leven vanuit een gedachte, een oordeel, een aanname… en niet dat daar altijd iets mis mee is. Echter, het gevolg is dat er regelmatig ruis op de lijn ontstaat, doordat we vervolgens snel in de oplossingen schieten en vergeten dat er bijvoorbeeld achter elk oordeel een behoefte schuil gaat. Het communiceren vanuit het behoefteniveau was en is voor mij een enorme eyeopener geweest. Daar waar ik gewend was om wel aan te geven wat ik niet wil, was het lastig om aan te geven wat ik wel wil. En dat is zeker iets dat het boek mij onder andere gebracht heeft. Het is een wijze van communiceren met elkaar die uitgaat dat de intentie waarmee iets gezegd wordt juist is. Ik bedoel hier op basis van een respectvolle en wederkerige relatie en echt luisteren naar de
behoefte van jezelf en die van de ander. We zijn over het algemeen niet opgegroeid met het uiten van onze behoeften, althans ik niet. Overtuigingen als “Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg” of het geven van een eigen mening waren voor mij belemmeringen in bijvoorbeeld het duidelijk durven aangeven van mijn grenzen. Het lezen van het boek van Marshall Rosenberg is voor mij de start geweest om anders naar mezelf en anderen te kijken. Zorgen voor de ander ging mij tot een aantal jaar geleden goed af en nog steeds doe ik dat met veel passie zowel privé als in mijn werk. Wat zelfs niet eens als werk aanvoelt.
Echter zorgen voor mijzelf vond ik een heel stuk lastiger wat zich uitte in bijvoorbeeld minder tijd nemen voor persoonlijke ontspanning en eerder
“ja” dan “nee” zeggen. Wat ik van het boek geleerd heb pas ik toe in mijn privé leven, maar ook in mijn werk als coördinator in een hospice en als (verpleegkundig) trainer/coach. Ik merk dat ik door de kennis van het boek en het leren toepassen door het volgen van diverse trainingen op dit gebied mijn gesprekken met anderen meer en vaak ook sneller verdiepend zijn en dit vult voor mij veel in op het gebied van het kunnen bijdragen aan welzijn, zingeving, ontwikkeling en groei voor anderen én mijzelf. Ik hoop in het voorjaar te kunnen starten met een train-de-trainer op dit gebied en hoop ik in de nabije toekomst met veel enthousiasme anderen kennis te laten maken met deze manier van communiceren. Ik gun iedereen de ervaring van verbindend communiceren. Ik ben mijn eigen trainers erg dankbaar voor hun begeleiding. Zo ook alle schrijvers van de boeken die ik in dit stuk benoem.
Juist in deze coronatijd waarin we elkaar zo hard nodig hebben, omdat samen en verbonden zijn met elkaar sterk verminderd is en op de proef gesteld wordt. Het is een tijd waarin maatregelen vanwege de pandemie crisis ons beperkingen opleggen en waarin we verlies ervaren in diverse opzichten. Verbinding met elkaar blijven houden; dat we ervaren
dat we er echt voor elkaar zijn; dat we naar elkaar luisteren en dat we elkaar steunen belangrijk om te realiseren. Verbindende communicatie kan daar in bijdragen. Ik hoop je ooit te mogen ontmoeten en jou te mogen inspireren.
Patricia Bakker
