We kijken met veel voldoening terug op het Oogstfeest waarmee we vorige week ons 15-jarig jubileum hebben afgesloten. Bijvoorbeeld vanwege de inspirerende presentaties door Ies Griede en Tom Thomas van het politieproject ‘In verbinding met jezelf, de ander en je omgeving’ en van Doortje ’t Hart over de integratie van Verbindende Communicatie bij het Aidsfonds. Maar ook vanwege iedereen die was gekomen om samen te oogsten wat Geweldloze Communicatie hen heeft gebracht. Wat een uitwisseling, energie en inspiratie kwamen er op gang door alle ontmoetingen!
Om iets van die energie over te brengen deel ik graag de volgende oogst met jullie. Het verhaal ‘Je bent te vroeg!!’ werd me afgelopen week verteld door iemand die helemaal in het begin (2005) een introductietraining bij Ai-opener volgde en zei hoe dat bij heeft gedragen aan verbetering van de relatie met haar vader. Ik hoop dat het je net zo ontroert als mij hoewel ik me realiseer dat het heel wat anders is om het originele verhaal te horen dan het in geschreven tekst terug te lezen.
“Na veel gesprekken met de kinderen was mijn vader op 93-jarige leeftijd eindelijk akkoord gegaan dat hij niet meer zelf auto zou rijden. Tegelijkertijd was hij daar niet blij mee omdat dit betekende dat hij minder flexibel was voor afspraken en uitstapjes. Daarom hadden we afgesproken dat ik hem regelmatig naar zijn afspraak bij de pedicure zou brengen.
Ik had me voorgenomen om de eerste keer ruim op tijd te zijn omdat mijn vader daar in mijn leven veel (harde) opmerkingen over had gemaakt. Dat soort opmerkingen betekende dat ik nog altijd op mijn hoede was bij hem in de buurt en het had onze relatie geen goed gedaan. Dus stond ik, 5 minuten voor de afgesproken tijd, bij hem op de stoep en belde ik aan. Direct trok mijn vader de buitendeur open en riep op boze toon: ‘Je bent te vroeg!!’ Ik was met stomheid geslagen, voelde de boosheid in me opkomen, dacht terug aan de training die ik net had gevolgd en besloot stil te blijven omdat ik me anders alleen in oordelen zou kunnen uiten.
Toen we een tijdje in stilte op weg in mijn auto waren merkte ik dat mijn boosheid was gezakt en ik langzaam maar zeker weer verbinding ervoer met mezelf. Om het contact met mijn vader te herstellen legde ik mijn hand op het bovenbeen van mijn vader en zei tegen hem: ‘Goh pa, ik had het veel fijner gevonden als je gezegd had, wat ben je lekker op tijd.’ Waarop hij op bitse toon zei: ‘Nu was het net of ik te laat was.’ Daardoor realiseerde ik me dat het helemaal niets met mij te maken had, maar vooral met hemzelf. En dat heeft in ieder geval voor mij de verhouding met hem rustiger gemaakt.”
