Ik dacht dat het zo simpel was:
Geweldloze Communicatie
Geen OORDEEL
Voelen
Behoeften
Niet eisen, maar verzoeken.
En dan is er VERBINDING.
Ik dacht dat het zo simpel was
mezelf te zijn
mijn huis te kennen.
Op deze reis van nog geen 7 maanden
Zag ik hoe ik mezelf verborgen hield.
Jullie lieten je maskers vallen.
Soms deed ik dat ook.
Zo moeilijk als je altijd hebt geleerd:
Sterk te zijn. Verdriet te verbergen.
Kwetsbaarheid te zien als zwakte
De schuld te leggen bij de ander
Gelijk te willen krijgen.
Mezelf naar beneden te halen
of me op het schild te heffen.
Hier leerde ik mijn pijn te delen
en zo ontstaat verbinding.
Met mezelf en met de ander.
Ik deed mijn eigen masker af.
Had ik mij ooit verbonden met allang verdwenen vrienden?
Had ik ooit mezelf laten zien?
Wie hoorde mijn ingehouden schreeuw?
Mijn gevoelens, diep verborgen in een hoekje van mijn ziel.
Mijn behoeften, ver weg achter de horizon.
Wederkerigheid, gelijkwaardigheid, erbij horen?
Buiten beeld.
Inzicht kun je verkrijgen uit boeken,
maar ik leerde vooral van jullie.
It takes a village to raise a child.
jullie waren mijn dorp
mijn veiligheid.
Het zijn jullie die mij raken.
Jullie moed om jezelf te laten zien.
Het zijn jullie die mij inzicht gaven
en me openen.
Door te delen, te luisteren, er volledig te zijn,
kan ik helen.
Jullie vragen, jullie twijfels, jullie schaamte,
het verlangen naar begrip,
brachten mij bij mijn eigen behoeften.
Jullie feedback op mijn gespleten identiteit.
Pas veel later rolden de kwartjes:
Twee zielen in één borst.
Mijn Curaçaose kant, die zich de mindere voelt,
mijn Nederlandse, die zich verheven voelt.
Door zelfacceptatie voel ik compassie met dat kleine meisje,
dat zich altijd buitenstaander waande.
Nu kan ik keuzen maken.
En Jij, Dionne, ook jij raakte mij diep
door mee te deinen op de golven van onze dynamiek.
Je raakte mij door mij te laten voelen wat verbinding is.
Wat empathie is. Wat echtheid is.
Dat mijn angst en tranen er mogen zijn
van jou en mij, van ons allemaal.
Geweldloze communicatie?
Ik dacht dat het zo simpel was
Niet oordelen?
Onmogelijke opgave.
Maar oordelen zijn richtingaanwijzers van onvervulde behoeften.
Ik ben het die mijn kwetsbaarheid kan tonen
Ik ben het die kan vertellen waarnaar ik verlang,
wat ik voel.
Ik ben het die me kan verbinden of niet.
De keus is aan mij.
Verbindende communicatie?
Soms schuurt het, soms stokt het.
Vaak schenkt het een glimlach, warmte, ontroering en verbinding,
met mezelf en de ander.
Het is een levenswijze, een pad dat ik ben ingeslagen,
ondanks zijn hoge moeilijkheidsgraad.
Corrien Dam
